Inner Orbits, Cosmic Motion

Wat als het universum niet iets is dat je van veraf kunt bestuderen, maar een spiegel waarin we onszelf herkennen? In de groepstentoonstelling ‘Inner Orbits, Cosmic Motion’ gaat het over onze zoektocht naar het grote onbekende. Samen met gastcurator Sabine Winters en een groep kunstenaars belichten we de rol van verbeelding in onze band met de kosmos.

Gastcurator Sabine Winters werkt als freelance wetenschapsfilosoof, docent en onderzoeker, met een sterke focus op de filosofie van de ruimte. Ze schrijft momenteel haar eerste boek, dat in 2027 zal verschijnen. Het gaat over de rol van verbeelding in de wetenschap van de ruimte. In Kunstenlab stelt ze een groepstentoonstelling samen waarin kunstenaars reflecteren op het universum. We kijken mee door hun zintuigen, lenzen, observaties en hersengolven. De kosmos is namelijk niet iets dat we enkel zien wanneer we in het donker naar de sterrenhemel turen, maar iets dat overal in en rondom ons aanwezig is.

In de grote zaal zijn werken te zien van Zalán Szakács, Heleen Blanken en Lucien Bitaux. Zij belichten het grote onbekende en de menselijke, onderzoekende blik op ons bestaan. Zo is het werk van Zalán Szakács geïnspireerd op eeuwenoude ideeën van wetenschappers, denkers en filosofen. Voor deze tentoonstelling maakte hij ‘New Atlantis – Experiment no. 1’, een plek voor introspectie, geïnspireerd op 17e-eeuwse ontwerpen, uitvindingen en droomwerelden.

De installatie ‘Galactic Grain and Digital Noise’ van Lucien Bitaux bestaat uit astronomische beelden die door een telescoop zijn gemaakt. In de installatie zie je de verschillende lagen waaruit de beelden zijn opgebouwd: hierdoor rijst de vraag hoe deze beelden tot stand komen en door welke lenzen we kijken.

Heleen Blanken laat het kinetische werk ‘Abiosis’ na lang dromen uitdijen tot een nieuwe constellatie, waarin we worden geconfronteerd met het ontstaan van leven vanuit niet-levende materie. Waaruit is het leven ontstaan, en wat betekent nieuwe technologie voor deze vraag? Kan er organisch leven ontstaan uit mensgemaakte machines?

In de podiumruimte is ‘Mare Incognito’ te zien, een videowerk van Daniela de Paulis. In de video wordt ze door onderzoekers beplakt met sensoren, voordat ze afdaalt in diepe slaap. Haar hersengolven worden de ruimte ingestuurd. Maar waar begint onze innerlijke ruimte, en in hoeverre is deze verbonden met de buitenruimte?

In de projectruimte en Kunstenlabsteeg betreden we het domein van Hannah van der Heide, die pleit voor een empathische blik op het geheel. Van slak tot sterrenstof en van mens tot boomwortel en de maan: we zijn allemaal met elkaar verbonden. Wat als we onze kennis, kunde en verbeelding zouden inzetten om er liefdevol zorg voor te dragen?